”Эй,нотаниш йигит кел,бир марта кел” деди. У бирон йигитнинг номини билмагани учун бу ёруғ оламдаги 3 миллиарддан ошиқ эркакка мурожаат қилди.У ўтган қишда этиксиз қийналгани учун ўзи сотиб олишни орзу қилиб юрадиган кўйлакнинг ёнига этик ҳам қўшиб ёзди.
Ўша кун..Мактаб болалари йўл – йўл ёзувли дафтарига, 1992 йил апрель деб ёзиб қўйган эди. Ҳар кун тонг саҳари совуқ эпкин эсадиган тоғ чўққиларида яшил, қизил қушлар пайдо бўларди. Қушлар ҳар тунни Оҳангарон Озодлик чўққиси бағрида ўтказиб, эрта саҳардан тоғнинг тўрт тарафига тарқалиб кетарди
Очилнинг кўзидан учқунлар сачради. “Навчун урасан, Қизларгул..” деди юзини ушлаб, афтидан у раққосанинг мамасини ушлаш мумкин деган ишонч билан келганди. Аммо нега бундай қилаётганини англайдиган аҳволда эмас эди.
Бой хотин, ёшлигидан тоққа тирмашавериб, гавдасига нисбатан оёқлари калтароқ аҳолининг орасида... рус эртагидаги бўйдор маликалар: Василиса, Артемида, Европага ва от минган шарқ маликалари Тумарисми, Заринага ўҳшаб кетар эди. У ёши элликлардан ошиб қолган, аллақандай ялтироқ тўн кийган, гўё тунда бошқа сайёрадан келиб қолган хотинга ўҳшарди.