
Рубойилар. Умар Хайём (1048-1131).
63 Marta o'qildiАфсуски йигитлик мавсуми битди,
Кўклам ўтиб кетди, қиш келиб етди,
Ёшлик деб аталган у севинч қуши
Билмадим, қачонлар келди-ю кетди.
Афсуски йигитлик мавсуми битди,
Кўклам ўтиб кетди, қиш келиб етди,
Ёшлик деб аталган у севинч қуши
Билмадим, қачонлар келди-ю кетди.
Елкам каби қотди мачта,
Ким ҳам ундан этар халос?
Денгизлардан париларни
Қайтаришга борми асос?
“Инжил” эсиб борар шамоллар билан,
ровийлар тирилар, тиллари узра
қайнарди Ҳазрати Сулаймон ҳақда
афсона ва унинг илдизларини
суғориб туради “Муқаддас шеърлар”.
Менга сас бер, —
Сасга қафас оғиз бер.
Менга сўз бер –
Сўзга қафас қоғоз бер!.
Ишқ бор,тирикдир жонимиз,
Ишққа бахшида қонимиз.
Ишқ — кечамиз,ишқ – тонгимиз,
Ишқдир бизнинг султонимиз.
Бунинг боиси шунда эдики, кейинги икки-уч йил давомида шаҳри азим Киётодан фалокат аримади — дам зилзила, дам кучли довул, дам ёнғин, дам очарчилик тинмай қутқу солиб турди. Оқибат — пойтахт ҳувиллади-қолди.
Сени кутаману биламан, асло
Мен сени бағримга боса билмасман,
Сен – зангор, беғубор самосан, само…
Мен-чи, қафасдаги қушман, асирман.
Фақат битта қушча қолибди,
Қорли кўприк узра турибди –
Бошин силкир гоҳо раққосдай,
Сакрар, учар, қўнар бехосдан,
Қанотини гоҳ очар, ёпар.
Совуқ шамол ичин титратар.
Айт, ахир осонми сени унутмоқ,
Вужудимга синган ифорни,
Айирмоқчи бўлган ҳижрону хорни.
Юзларингдан таралган нурни,
Ўша кунлар гоҳи-гоҳи мактабга ҳам бориб турардим, оддий иншолар ёзиб, оддий баҳолар олардим; жут фабрикасида ишлаган пайтимда ҳам бирон нарса ёзишга уриниб кўрдим.