Ўзбекистонда хизмат кўрсатган маданият ходими, Огаҳий номидаги мукофот соҳиби Ошиқ ЭРКИН (Мадраҳимов) билан суҳбат.

Ошиқ Эркин номи бугуннинг ярим афсонасига айланиб улгурган. Мингдан ортиқ шеърлари қўшиқ бўлиб куйланаётган бу машҳур инсоннинг кўплаб китоблари шеър ихлосмандлари қўлига етиб борган. Жумладан, «Чақмоқ», «Шунқор», «Ишқингда ёндим», «Тилла қуш», «Азим дарё», «Туямўйин тонги», «Олмахон Ҳайитова», «Гавҳар», «Пўлат ва бобоси ҳикоялари», «Ўлгунча сизни дерман», «Кўнгил гавҳари», «Ёлғоннинг умри қисқа», «Ифтихор», «Бир ҳикмат бор муҳаббатда», «Йилга туташ бир кун», «Қўймадингиз, қўймадингиз», «Оҳулар», «Мужгонинга салламно», «Юракдаги Ватан» каби қаторшеърий ва насрий китоблари пойтахт ва вилоятимиздаги нашриётлар томонидан эълон қилиниб, ўқувчиларга туҳфа қилинган. Бугун етмишдан ошиб, саксон ёш (бу суҳбат 2011-йил матбуотда эълон қилинган)дан сакраб бораётган Ошиқ Эркин қалби ҳануз чинакам ошиқларга хос жўшқинлик, самимийлик, некбинлик туйғулари билан лиммо–лимдир. Буни ул зот ила кечган суҳбатимиздан ҳам англаб етишингиз мумкин.

– Устоз, албатта кўпчилик машҳур кишиларнинг болалиги, ёшлиги қандай кечганлигига қизиқади. Айтинг–чи, Ошиқ Эркинниг болалиги, ёшлиги қай тарзда кечган? Ҳамма тенгдошлари қаторими ёки?..

– Болалагим ўша пайтлардаги барча тенгдошларим қатори ИИ жаҳон уруши йилларига тўғри келди. Маҳораба бошларида эндигина тўрт ёшга тўлган эдим. Уйимиз Хивадаги Нуриллабой саройининг шундоққина ёнида бўлиб, шаҳарни ўраб олган Дешонқалъа билан сарой оралиғида ҳайҳотдай майдон бор эди. Биз у пайтларда парк деб атайдиган майдон боғ–хибон, дам олиш маскани саналарди. Унинг бир ёнида туман ҳарбий комиссиариати жойлашган бўлиб, урушга жўнатилаётган элдошларимиз боғ ичида жамланишиб, кейин машиналарда Урганч туманининг Чолиш овулидаги бандаргоҳга ва шу кўйи Амударё орқали кемаларда Чоржўйга етказилиб, пировардида у ердан поездларда урушга кузатилиб қўйилар эди. Биз беш–ўн нафар ўйинқароқ болалар ҳар куни боққа бориб, урушга кетаётган аскарлар жамланишини, уларнинг рус тилида сўзлашувчи зобитлар бошқарувида «бир, икки, уч» деб қилган хитоблари асосида қадам ташлаб, сафни бузмай юришларини, ахир боламиз–да, ўзгача қизиқиш билан томоша қилиб ўтирардик.

Бир куни халтачасини елкасига кўтариб олган, жангга сафарбар қилинаётган бир йигит одимлаб бораётиб сафнибузиб, чамаси «шамоллаш» учун тўдадан чиқди-ю, уч–тўрт одим чеккароқдаги бир дарахт панасига чўккалади. Сафни бошқариб бораётган рус зобити уни энсасидан силат тортиб, ўрнидан турғазди-ю, сўкинганча орқасидан бир тепиб, яна сафга қўшиб юборди. У чамаси ҳали «шамоллаб» улгурмаган ҳам эди. 1942-йилнинг ёзида рўй берган бу манзара ўшандаёқ гўдак кўнглимни пора–пора қилиб юборгани боис – ҳали–ҳали кўз олдимдан кетмайди.

Яна бир ҳолат эсимда. Бўлғуси жангчилар чиққан машиналар ҳарбий комиссариатдан чиқиб, эшигимиз олдидан оқиб ўтадиган Полвонёпнинг яна бир кўприги оша яна бир манзилга йўл олар, бизлар эса қўшни хотин–халажларга қўшилиб, отланаётганларни танисак–танимасак–да машина орқасидан югиришиб, нон, қанд–қурс, ул–бул егуликлар бериб юборар, катталарга қўшилиб «Ой бориб, омон келинглар!» деб қичқиришиб қолар эдик. Гоҳо уйимизда нон ҳам қолмай кетар эди. Кейин ўзимиз дўкондан буханка нон харид қилиш учун кечаси билан уйимиз ёнидаги дўкон олдида тизилиб кетадиган навбатга тиркалиб, тонгни ҳам шу зайилда оттирар эдик.

Bexato:

Уруш бизни тез улғайтириб қўйди. Кейин уруш тугаб, 1945-1946-ўқув йили бошланди-ю, ўша пайтда жаҳонга таниқли адиб Максим Горкий номи билан аталувчи (ҳозирги Баёний номли) мактабнинг 1–синфига ўқишга қатнай бошладим. Ҳозир ҳам синфдошларимнинг кўпчилигини яхши эслайман: Сотимбой, САйёра Муталова, Фозилбой, Камол деган тенгдошларим, худога шукур, ҳозир ҳам ҳаёт (2011-йил). Миша, Ғолиб Исмоилов деганлари боқий оламга рихлат қилишган, охиратлари обод бўлсин!

Хуллас, отамни ҳар гал бир жойга ишга сафарбар қилишгани боис Хивадан кейин Ғозовот қишлоғидаги Гогол номли, Қўшкўпир тумани марказидаги Ворошилов номли (ҳозирги Беруний номли), охирида отам нафақага кузатилгач, унинг ўзи туғилиб–ўсган Урганч туманининг Чаккашоликор қишлоғидаги Билашевин (ҳозирги Улуғбек номли) мактабида ўқиб, кўча–кўчлар қилавериб, қўлга етуклик гувоҳномасини олишга муяссар бўлганман. Ўшал боис устозлардан ҳам, синфдошларга ҳам жуда бойман.

– Ўқувчилик даврингизда қайси фанларга кўпроқ қизиққансиз ёки қайси фанларни ўқишни ёқтирмагансиз?

– Мактабда ҳамма фанни яхши кўрар, севиб ўқир эдим. Ҳатто кимё фанини ҳам, физикани ҳам. Математика эса, тўғриси, унчалик уқувим унчалик яхши эмас эди. Балки бу ҳавасим, қизиқишим бироз сустлигидандир. Адабиётни эса... бу бошқа гап, жон дилдан севар эдим.

–Шоир бўлиб камолга етишингизда кўпроқ кимларнинг таъсири бор?

– Отам ички хизмат нозири қилиб Ғозовот қишлоғига сафарбар қилингач, биз учун янги бир маконга 1948 йилнинг кеч куз кунларидан бирида кўчиб келганмиз. 1952 йилнинг охирларигача шу қишлоқда яшаб, боя айтганимдек, Гогол номли ўрта мактабда ўқишни давом эттирганман. Худди шу мактабда математика фани бўйича устозим Абдулла Ортиқов деган ажойиб бир инсон мени адабиётга, айниқса, шоирликка жудаям қизиқтириб қўйган.

Янглишмасам, улуғ шоир Александр Сергеевич Пушкин ни жу мақтаб, шеърини бир марта ёддан ўқиб берган эди. Шу–шу қўлимга яхши илинж билан қалам олдим, мақолалар ёзишга жазм этдим. 1949 йилнинг декабр ойи бошларида мактабимиз жамоасининг пахта йиғим–теримидаги иштироки ҳақидаги мақолам «Ўқувчилар ёрдами» сарлавҳаси остида «Хоразм ҳақиқати» гезатасида чоп этилди. Бу менинг матбуотда чиққат илк мақолам ва журналистикада қўйган дастлабки қадамим эди. Шундан кейин «Ленин учқуни», яъни ҳозирги «Тонг юлдузи», туманда чиқадиган «Мўл ҳосил учун» газеталарида ҳам хабарларим пайдо бўла бошлади. Бу борада менга Ғозовотда ўқиб юрган пайтларимда Шомил Ҳасанов, Қўшкўпир туманидаги мактабда эса Қўзи Қурбонниёзов, яна кейинги мактабларда ўқиган кезларимда эса Қодир Жабборов сингари устозларим ўгит ва маслаҳатлар менинг учун катта маънавий мадад бўлди.

– Сизни дунёга келтириб камолга етказган оила ҳақида ҳам айтиб ўтсангиз.

- Юқорида қайд қилганимдек, отам Абдураҳим Мадраҳимов 1910 йилда Хоразм марказига яқин Чаккашоликор қишлоғида туғилган бўлиб, қишлоқ мактабида, кейинчалик Хивадаги «Болалар уйи»да таълим олиб, тарбиялангач, бир неча йил Урганч шаҳрида «Китоб савдо» тизимида, 1932 йилдан то 1954 йилгача эса ички ишлар соҳасида фаолият кўрсатган. Онам Онабиби Ҳасанова уй бекаси бўлиб, 8 нафар фарзандни дунёга келтирган эди. Мен уларнинг фарзандларининг тўнғичи бўлиб, бир укам Рустам, сингилларим Гулчеҳра билан Назиралар ҳам бугунги кунда сафимизда йўқ. Улар аллақачон дунёдан ўтишган. (2020 йилда Ошиқ Эркиннинг укаси Руслан Мадраҳимов ҳам бу ёруғ оламни тарк этади)

Аёнки, мен хизматчи оиласида дунёга келганман. Оиламиз улуғлари мен Ўрта Осиё давлат университети (ҳозирги Ўзбекистон Миллий университети) нинг филология факултети қошидаги журналистика бўлимига ўқишга киришимга ҳамда олий маълумотли журналист бўлиб етишишимга катта ёрдам беришган.

Укам Руслан Мадраҳимов отамиз изидан бориб, узоқ йиллар ички ишлар тизимида турли раҳбарлик лавозимларида; жумлдаган Сирдарё ва Хоразм вилояти ички ишлар бошқармаси бошлиғи ўринбосари, Ҳазорасп ва Урганч туманлари Ички ишлар бўлими бошлиғи бўлиб фаолият кўрсатди. Унвони милисия полковниги бўлиб, айни пайтда истеъфода, нафақахўр (2011 йил). Арслон – биринчи гуруҳ ногирони (2021 йилда вафот этган Э.Б). дилбархон шифокор. Кенжа укам Бахтиёр оддий ишчи.

–Биринчи ёзган шеърингизни эслай оласизми? Агар мумкин бўлса, ўқиб берсангиз.

–Биринчи ёзган шеърим «Она Ватан» деб аталар эди. Бу 1948-йилда мактаб деворий газетасида эълон қилинди. Ўшанда 4-синф ўқувчиси эдим. Унда шундай сатрлар бор эди:

«Она Ватан, жон Ватан,

Бизга меҳрибон Ватан.

Меҳринг, ғамхўринг учун

Сенга қурбон жон–у тан!»

Бу шеърим аслида тўрт банд эди. Йиллар ўтгач қолган бандлари хотирамдан фаромуш бўлибди.

–Нима учун ўзингизга «Ошиқ» тахаллусини танлагансиз?

–Ўтган асрнинг 60-йилларида «Эркин» исмли ижодкорлар кўп эди. Камина, олийгоҳда устозимиз, айни пайтда Ўзбекистон Қаҳрамони, Ўзбекистон халқ шоири Эркин Воҳидовдан бир босқич кейинда ўқир эдим. Икковимиз дўст эдик. Ўқув юртимизнинг «Ўрта Осиё университети» деб аталган кўп нусхали газетасининг ўқишдан ажралмаган ҳолда масъул котиби бўлиб ишлаган пайтимда (бу ерда ўзи ягона штат бўлиб, муҳарриримиз Озод Шарафиддинов эди) Эркин аканинг ҳам кўп шеърлари чоп эттириб турардим. Эркин ака бир куни менга: «Биз Эркинлар кўпайдик. Сиз ўзингизга «Ошиқ Эркин» деб тахаллус қилинг, Сизга бу жуда ярашади», дея маслаҳат бердилар. Шу–шу, ОШиқ Эркин бўлиб кетдим. Шундан олдин ғазалларимда фақат исмимнигина битар эдим.

Аёнки, ошиқлигим фақатгина ёрга эмас, балки Ватанга ҳам, она заминга ҳам, қардошларга ҳам, барча касб эгаларига ҳам дегандай, бирдай ошиқ–у мафтунман. Лекин беқарор эмасман!!!

–Сиз кўп йиллар журналист бўлиб мамлакат нашрларида ишлагансиз. Журналистика шоирликка халақит бериши мумкинми?

–Журналистика қаламингни чархлайдиган, сўздан сабоқ берадиган, маҳорат ва билимингни оширадиган, ҳаётнинг мазмун–сиригача ўргатадиган ўзига хос, масъулиятли ва катта бир корхона, таъбир жоиз бўлса, сўз фабрикаси. Бу касбда юзлаб касб мутахассисига айланасиз – ишчи бўлиб ҳам, деҳқон бўлиб ҳам, чорвадор, механизатор, шифокор, асаларичи, зоотехник, катта раҳбар, директор, раис, савдо ходими, керак бўлса, (албатта, матбуотда керак ҳам бўлади) сувчи, пиллакор, токар бўлиб ҳам улар номидан мақолалар ёзаверасиз, ёзаверасиз. Бадиий ижод учун эса вақт бўлмай қолади.

Кўп машҳур ижодкорлар, жумладан, Абдулла Қодирий ҳам, Ғафур Ғулом ҳам, Ойбек ҳам, Абдулла Қаҳҳор ҳам, Саид Аҳмад ҳам вақтли матубот – газеталар таҳририятларида бир–икки йил адабий ходим бўлиб ишлаб, эркин ижодий ишга вақт тополмай қолгани боис бундай даргоҳларда вақтида узоқлашишга ҳаракат қилишган ва менингча, тўғри ҳам қилишган. Кўпгина истеъдодли инсонлар оддий журналистлар мақомидагина қолиб кетишади. Камина ҳам деярли 30 йилдан ортиқ – ўн йилча республика газетасининг вилоят мухбири лавозимида, кейинчалик Боғот тумани газетаси муҳаррир, республика радиосининг ўзида катта муҳаррир, қарийиб 14 йил давомида «Қишлоқ ҳақиқати» (ҳозирги «Қишлоқ ҳаёти») ва «Селская правда» газеталарининг Қорақалпоғистон Республикаси ва Хоразм вилояти бўйича мухбири, уч–тўрт йил ўриндошлик асосида «Ўзбекистон овози» газетасининг мухбири вазифаларида хизмат қилдим. Назаримда, баъзи меҳнатларим самараси ҳавога учгандек туюлади. Газеталарда чоп этилган юзлаб очеркларим, корреспондесияларим, публисистик мақолаларим ўша даврий матбуот нашрларининг тахламлари ичида қолиб кетгандек. Жуда бўлмаса... атиги 15-20 тагина очеркларинигина айрим умумий тўпламлар ва алоҳида ўз қалаимига мансуб китобларимдагина эълон қилолганман, холос.қисқаси, Ўзбекистон Ёзувчилар уюшмаси Хоразм вилояти бўлимини бошқарган чорак асрлик умрим ижодий фаолиятим учун анча самарали бўлди.

Мустақиллик давридагина республикамизнинг турли нашриётларида 20 дан ортиқ китобим чоп қилинди. Ҳозир ҳам шеърлар, ғазаллар, қисса ва достонлар жамланган 30 га яқин китобим нашрга тайёр бўлиб, қўлёзма ҳолида муқоваланиб турибди. Демак, журналистика бошқа, бадиий адабиёт бошқа, иккиси – икки олам. Иккаласи ҳам жамиятимиз учун, ижтимоий ҳаётимиз учун сув ва ҳаводай зарур ижод тармоқларидир.

– Ўқувчилик давримда «Чақмоқ» деб номланган китобингизни ўқиган эдим. Унда ўтган асрнинг 30-йилларида қатағон қилинган Туркистондан етишиб чиққар биринчи кинематограф ва кинооператор Худойберган Девоновнинг ҳаёт йўли ҳақида ҳикоя қилинарди. Ўша қиличидан қон томиб турган шўро тузуми давридда бу китобни ёзишингизни жасорат деб баҳоласак арзийди. Инчинун, «Чақмоқ» китобини ёзиш, уни эълон қилдириш Сизга осон бўлмаган, деб ўйлайман?!

– Худойберган Девонов Хоразмнинг жуда кўп буюк арзандлари қаторидаги, номи ҳар қанча эъзозланиб, таҳсин–у олқишга лойиқ, чин маънода ватанпарвар ва маърифатпарвар фарзандларидан биридир. У биринчи бўлиб Туркистонга кино санъатини олиб келган, бу мўъжижа санъатга Ўзбекистонда асос солган биринчи кинооператор, биринчи кинорежиссёр, кинемоторист ва биринчи кинопубликатордир. Мен кино санъати билимдони, санъатшунослик ва филология фанлари доктори, профессор Ҳамидулла Акбаров тавсиясига кўра Худойберган Девонов ҳаёти ва фаолиятини ўрганишга ўтган асрнинг 60-йилларида киришган эдим. Узоқ изланишлардан кейин дастлаб 70-йилларда «Гулистон» журналида, кейинчалик 80-йилларда «Ёшлик» журналида бу буюк инсон ҳаёти ва фаолиятига доир очерклар эълон қилдирдим. Кейинчалик 1986 йилда Ғафур Ғулом номидаги Адабиёт ва санъат нашриётида Худойберган Девоновга бағишланган ҳужжатли қиссам «Чақмоқ» номи билан китоб ҳолида чоп этилди. Мен буни ижоддаги энг хайрли ишларимдан бири ҳисоблайман. Кези келганда шуни айтай, бу ҳужжатли қиссамни романга айлантириш ниятим ҳам йўқ эмас. Романнинг биринчи қисмини аллақачон ёзиб ҳам қўйган эдим. Бу ишни қайта қўлга олишим керак. Бунинг учун эса биринчи навбатда имноият ва умр зарур.

– Сизни Абдулла Орипов таъбири билан айтганда, «қўшиқ ёзадиган шоирлар чемпиони» деб биламиз. Қанча шеърларингиз қўшиқ қилинган?

– Қарийб эллик йил ичида 1000 (минг)дан ортиқ шеър ва ғазалларимга куйлар басталаниб, қўшиқ қилинган. Қўшиқларимни Ўзбекистон, Тожикистон, Туркманистон ва Озарбайжоннинг машҳур артистлари маромига етказиб куйлашган.

–Қайси санъаткор билан ҳамкорлигингиздан кўнглингиз тўлади?

–Ўзбекистон, Қорақалпоғистон, Туркманистон ва Татаристон халқ артисти, Ҳамза номидаги Давлат мукофоти совриндори Отажон Худойшукуров билан ижодий алоқам ҳавас қилгудек даражада эди.

Асли унинг ҳаётлик чоғида мен бошқа санъаткорга қўшиқ айтиш учун шеър тавсия қилмас эдим. Айримларнинг айтиб юрганлари эса матбуотдан, китоблардан олишиб, ижро қилишар эди. Отажон эса менинг 50 дан ортиқ шеърим ва ғазалларимга куйлар басталаб, қўшиқ тарзида элга камоли эҳтиром билан туҳфа қилган. Кейинчалик Олмахон Ҳайитова, Ортиқ Отажонов, Каримбой Раҳмоновлар билан ижодий ҳамкорлик қилдим. Уларнинг ҳам ҳар бири 30-40 тадан ортиқ шеърларимни диляйратар қўшиққа айлантиришган. Бу борада Оғабек Собиров эса ўзига хос «рекорд» ўрнатди: у 70 дан ортиқ шеъримни қўшиқ қилиб куйлаб, тингловчиларга туҳфа қилди. Унинг «Шинаванда» муаллифлик кўрсатуви учун ёзиб берган «Айтишув» туркумидаги шеърларим ҳам тингловчилар томонидан илиқ кутиб олинган.

– Дунёга таниқли санъаткор озарбайжонлик Зайнаб Хонларова ва тожикистонлик Жўрабек Муродовлар ҳам шеърларингизни қўшиқ қилиб куйлашгани бизларга яхши маълум. Улар билан танишувингиз қандай кечган?

– Озарбайжонлик жаҳонга машҳур санъаткор, собиқ СССР халқ артисти Зайнаб Хонларова билан шахсан таниш эмасман. У ҳам менинг «Бир манда бор, бир санда» деб айтиладиган шеъримни жуда гўзал тарзда ижро қилган.

Бу шундай бўлган эди: 1986-йилда мен Ёзувчилар уюшмасининг Хоразм вилояти бўлимига ишга ўтиб, энди ўз фаолиятимни бошлаган даврим эди. Вилоятимизга озарбайжонлик таниқли ёзувчи ва бир неча тарихий романлар муаллифи Азиза Жаъфарзода меҳмон бўлиб келди. Диёримизни бир неча кун зиёрат қилиб, қайтаётганида бир қанча шоирлар ижодида намуналар, хусусан, каминадан ҳам шеър ва ғазаллар ола кетди. Азиза опа Зайнаб Хонларованинг дўсти экан. «Кел, мен Хоразмдан сенга ашулабоп бир неча шеърлар келтирдим», дея уйига таклиф этибди. Зайнаб келиб шеърларни кўздан кечирибди ва менинг ўша шеъримни танлаб олибди. Ўша заҳотиёқ бир пиёла чой устида шеърни куйга солиб, қўшиқ қилиб ижро қилиб берибди...

Бу қўшиқ ўша йилнинг охирига бормай (Азиза опа Хоразмга куз фаслининг ўрталарида келган эди) эфирга таралди.

Тожикистонлик жаҳонгашта машҳур санъаткор Жўрабек Муродов билан эса 1992 йилда – у Ибодулла Солаев деган таниқли бир шоирнинг 70 йиллик юбилейига шахсан ташриф буюрганида танишган эдим. Кейин 1993 йилда унинг ўзининг 50 йиллик юбилейи тантаналари да ҳозирги Тожикистоннинг Хўжанд шаҳрининг ўзида бир неча хоразмлик мухлислар билан бирга меҳмон ҳам бўлганман. Шу–шу дўстлигимиз давом этиб келяпти. Бир гал Тошкентда учрашиб қолганимда у: «Яқиндагина Америкада, Исроилда меҳмон бўлиб қайтдим. У ерда ҳам ҳам Ошиқ Эрикн қўшиқлари тилдан тушмай ижро қилиняпти», дея ширингина лутф ҳам қилиб қўйган эди Жўрабек.

– Жавлон исмли талаба укамиз бир шеърида: «Қариганмас, Ошиқ Эркиннинг Гулламоқда сочлари холос» деб ёзади. Мени эса Сизнинг ҳануз севги, муҳаббатни ғўч йигитлардек тараннум қилишингиз қойил қолдиради. Бунга нима сабаб бўлиши мумкин?

–Балки ҳануз ўзимни қаридим деб ҳисобламаётганимдандир. Ахир ёш ўтган билан кўнгил қаримайди–ку! Бунинг устига илҳом парилари шоирнинг қаришига йўл қўярмиди?! Бир шеъримда қизларга қарата: «Сизлар қаритмайсиз мени, худойим», дея шангил (хушомад) уриб қўйган жойим ҳам бор.

–Ошиқ Эркин доимо мулойим, ҳазил–мутойибага мойил инсон сифатида кўрамиз. Айтинг–чи, Сизнинг ҳам жаҳлингиз чиқиб, асабларингиз таранглашган пайтлар бўладими? Бунга эса нима сабаб бўлади?

–Айрим кўнгилсиз нарсалардан жаҳлим чиқмайдиган, асаби таранг бўлиб кетмайдиган одам бормикан ўзи? Ҳар қандай мулойим ва босиқ бўлса ҳам... Мен ҳам одамман, темир эмасман–ку!

Тўғри, мен ёмон феълинини қайта–қайта айтаверсангиз, ҳам ташламаган одамни ёмон кўраман. Ундайларга назарим тушса, асабим қўзади. Тўғри, қўлингизга заҳри қотил узатиб: «Шуни ичинг! Ҳеч бўлмаса, менинг учун!» деб безбетлик қилаверадиган одамнинг хирапашшадай ёпишиб олишидан асабим бузилади. Ўзимни босолмай тунд бўлиб оламан. лекин ёқалашишга ўлсам ҳам бормайман...

– Оилангиз ҳақида...

– Худога шукур, оилам ҳам ҳамма шоирникидек, биргина хотиним ҳам, фарзандларим ҳам бор. Кенжатойим 3–синф (2011 йил)да ўқийди. Бу «Ошиқ» тахаллусини беҳуда олмаганимнинг яна бир исботи.

– Муштарийларга тилакларингиз?..

– Барча мухлисларимнинг юракларида муҳаббат булбуллари «чаҳ–чаҳ» уриб сайраб туришини, бола–чақаликлар фарзандлари билан бирга омон бўлишини, уйланмаган йигитлар яхши ёрларга, ҳануз турмушга чиқмаган қизлар кўнгилларига ёқадиган ошиқи шайдоларининг бошини айлантириб, тезроқ тўйлар қилишларини Аллоҳдан тилаб қоламан. Тўйларида иштирок қилиб, муҳаббат ҳақида шеърлар ўқиб берсам, дейман–да!

– Устоз, Сизга самимий гурунгиз учун ташаккур изҳор қиламан.

ҚИЙНАЛМАСИН

Севсангиз жондан севинг, сўнгида жон қийналмасин,
Бемеҳрга дуч келиб, бир меҳрибон қийналмасин.

Ҳеч бир ошиқ куймасин ишқ ўтида девонавор,
Унга ёр бўлсин садоқат, ҳеч қачон қийналмасин.

Севги бўстони вафо бирла безансин бир умр,
Тушмасин боғга ғубору, боғбон қийналмасин.

Сен кўтар осмон қадар ёрни муносиб бўлса гар,
Кетса оҳ чексин замину осмон қийналмасин.

Биз-ку меҳмон бир-бировга, хонадондур бу ватан,
Бир-бировни қийнамайлик, хонадон қийналмасин.

Соҳиби шондур муҳаббатда вафоли бўлса ёр,
Ёрга бахт бахш айлаган соҳиби шон қийналмасин.

Ошиқ Эркинга ўзинг жону жаҳонсан, дилбарим,
Қийнама, бир мен эмас — жону жаҳон қийналмасин.

МЕН СЕНИНГ ЖОНИНГ БЎЛАЙ

Сен менинг жонимни олгин, мен сенинг жонинг бўлай,
Қадди-бўйинг-чун, нигоро, дамда қурбонинг бўлай.

Бахтли қисматдур висолга ўртаниб етмоқ азал,
Қилма тарк ҳижрон азобин, маҳваш, ҳайронинг бўлай.

Бу шараф йўлида фарз мендан мурод, сендан карам,
Васлингга етказ, висол кўкида комронинг бўлай.

Мен сенга содиқ, вафодор, сендан менга сарви равон,
Лутф қилғил, бир умрлик танда дармонинг бўлай.

Сен менга хуршиди тобон, лаъли хандон бўл мудом,
Мен сенга достон битай, содиқ ғазалхонинг бўлай.

Йўлларимда сен гулу райҳон бўлиб қилғил хиром,
Йўлларингда, Ошиқ Эркин, меҳри рахшонинг бўлай.

ЖОНИМА НАШТАР ҚАДАРЛАР

Жонима наштар қадарлар нозанин ёр кўзлари,
Жона офату балодур жоду, хуммор кўзлари.

Меҳру шафқатлар тилаб кўп иштиёқин тортарам,
Меҳру шафқат ўрнига бергуси озор кўзлари.

Билмадим пайкарми ё, ақлинг олувчи сеҳри бор,
Билмадим, лек бир қарашда қилди бемор кўзлари.

Бир карам қилгин дедим, учраб дадил мен бир йўли,
Бир қараш бирла қочирди кўп ситамкор кўзлари.

Қўрқаман айлаб жасорат ой юзига боққали,
Қўрқаман, кўз ўтим олган ўша хунхор кўзлари.

Хушламас гар гул эсанг ҳам гулсифат райҳоналар,
Хушламас Эркин сени ҳеч ўша дилдор кўзлари.

СЕВДИМ ДИЛОРОМИМНИ

Дўстларим, кўнгил қўйиб севдим дилоромимни ман,
Эл кезарман ёди бирла йўқлаб оромимни ман.

Қочгай уйқу кўзларимдан соғиниб тун-кечалар,
Ухламай кундузга бердим кўп ширин шомимни ман.

Қилмангиз айб, дўст-у ёрлар, мен уни Ширин десам,
Севгимиз достон этай, Фарҳод қўйиб номимни ман.

Йўқ поёни завқу шавқим, сипқориб сармаст бўлай,
Лаблари болига тўлган лолагун жомимни ман.

Ишқимиз пок чашмасидан баҳра олсин ўзгалар,
Шул эрур истак, сўрай жавлон уриб комимни ман.

Нола қилмас Ошиқ Эркин, дил тўла меҳри вафо,
Ёд этарман ҳар қадамда сен дилоромимни ман.

СЕНИ КЎРГИМ КЕЛАВЕРАДИ

Эй, барчадин хуш кўрган дилдор,
Не сеҳрингу не хислатинг бор?
Оғушимда такрору такрор…
Кўнглим қушдай елаверади —
Сени кўргим келаверади.

Жамолингдан ҳайратда замон,
Лаби ғунча, қошлари камон,
Қанот боғлаб висолинг томон
Кўнглим қушдай елаверади —
Сени кўргим келаверади.

Меҳри дилим дарёдай оқиб,
Рақибларнинг ичларин ёқиб,
Ҳар чаккангга бир-бир гул тақиб,
Кўнглим қушдай елаверади —
Сени кўргим келаверади.

Ишқ чаманим бўлар сўлгудай,
Қийналаман Мажнун бўлгудай,
Бир кун кўрмасам-да ўлгудай,
Кўнглим қушдай елаверади —
Сени кўргим келаверади.

Ёритдинг деб туну кундузим,
Мос келди деб, қоши қундузим,
Порлоқ юлдузингга юлдузим,
Кўнглим қушдай елаверади —
Сени кўргим келаверади.

Ўзганинг садқаси кетай деб,
Жоним, севгим туҳфа этай деб,
Орзуйимга бирга етай деб,
Кўнглим қушдай елаверади —
Сени кўргим келаверади.

Икки чеҳранг мағзи чиройинг,
Бири қуёш, бириси ойинг,
Қўймай тортиб оҳанрабойинг,
Кўнглим қушдай елаверади —
Сени кўргим келаверади.

Таралиб сендан мушки анбар,
Димоғларим айлар муанбар,
Кўксим аро ҳар шому саҳар
Кўнглим қушдай елаверади —
Сени кўргим келаверади.

Қайда бўлсанг дарёдай тошиб,
Тоғу денгиз, саҳролар ошиб,
Ошиқ Эркин, жайрондай шошиб,
Кўнглим қушдай елаверади —
Сени кўргим келаверади.

МУҲАББАТИМНИ

Қўшиқ этиб куйларман, санам,
Сенга ёниқ муҳаббатимни.
Эллар кезиб сўйларман, санам,
Сенга ёниқ муҳаббатимни.

Қўшиғимнинг алвон байтлари,
Қуёш бўлиб сочарлар зиё.
Тонглар бедор сўйларман, санам,
Сенга ёниқ муҳаббатимни.

Сайёралар лол қолур, ҳатто,
Жўшқин дилим наволаридан.
Инон, достон айларман, санам,
Сенга ёниқ муҳаббатимни.

Юрагимдан заррин нур олиб,
Чарақлагай сўлим оқшомлар.
Мангу дилга жойларман, санам,
Сенга ёниқ муҳаббатимни.

Чаманларда этайлик сайрон,
Вафодорим, бергил қўлларинг.
Изҳор этмай найларман, санам,
Сенга ёниқ муҳаббатимни.

Ошиқ Эркин, юрагинг машьал,
Садоқатинг қуёшдек ёруғ.
Қайнаб-тошиб куйларман, санам,
Сенга ёниқ муҳаббатимни.